ವ್ಯಾಲೆಂಟೈನ್ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬೇಸರದ ವಿದಾಯ!

ಮತ್ತೆ ನೀನು ನೆನಪಿನ
ಪಳೆಯುಳಿಕೆಯಾಗುವ ಸಮಯ
ನನ್ನೆಲ್ಲ ಸಿಹಿಕಹಿಗಳನ್ನೂ
ಹೊಟ್ಟೆಯಲಿಟ್ಟು ಮರೆತಂತೆ
ನಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಮೇಯ!
ಭೂತದ ಜತೆ ಧೂಳನೂ
ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ
ಹಳೆಯ ಡೈರಿಗಳ ಜತೆ
ಸೇರುವ ಸಮಯ!

ಕಳಕೊಂಡಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚೋ
ಗಳಿಸಿದ್ದು ಮಿಗಿಲೋ?
ಮರೆಯಲಾಗುವುದೇ?
ಹೊಸ ಲೆಕ್ಕದ ಹಾಳೆಗೂ
ಬೇಕೇ ಕ್ಯಾರಿಫ಼ಾರ್ವರ್ಡ್!
ಕಳಕೊಂಡಿದ್ದು ಬಂದೀತೆಂಬ
ಭರವಸೆ,
ಗಳಿಸಿದ್ದು ಉಳಿದೀತೆಂಬ
ಅತಿಯಾಸೆ!
 
ಎಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಹೊಸವರ್ಷದಲಿ
ಹೊಸದಾಗುವಂಥ
ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ ಕಂಡರೆ ಅಸೂಯೆ!
ಎಷ್ಟು ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ ಬಾಳಿದರೂ
ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ ಹೊಸತಿನ್ನೇನೋ
ಇದೆಯೆಂಬ ಆಸೆಯನು!
ಸೆರಗಲೇ ದುಗುಡವಿದ್ದರೂ
ಕಷ್ಟ ಬರದಿರಲಿ
ಎಂದಾಶಿಸುವ ಪೆದ್ದುತನವ!

ಒಂದೆಳೆ ಭಾವಕ್ಕೂ ಜೋತು
ಸೋತು, ಸುಣ್ಣವಾಗುವ ಜೀವಕ್ಕೆ
ತಂಪೆರೆವ ತುಂತುರು ಹನಿಗಳು
ಚುಮುಚುಮು ಬೆಳಗಿನ ನೇಸರ,
ವಸಂತನ ರಂಗು, ಶಿಶಿರನ ಗುಂಗು
ಬದಲಾಗದೆಂಬ ಘನ ನಂಬಿಕೆ!
ಆದರೂ...
ವ್ಯಾಲೆಂಟೈನ್ ವರ್ಷವೆಂಬಂತೆ
ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ,
ಮುದಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ 2014,
ಮನಸ್ಸೇ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ, ನಿನಗೆ
ವಿದಾಯ ಹೇಳಲು,
ಎಲ್ಲಿ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ನನ್ನೊಲವೂ
ಮಾಯವಾಗುವುದೆಂಬ ಅಳುಕು!

ಬದುಕೇ ನಿನಗೆ ನೀನೇ ಸಾಟಿ!!

ಹುಟ್ಟೇ ಇಲ್ಲದ ಹರಿಗೋಲಿತ್ತು,
ಸುಳಿಭರಿತ ನದಿಯಲಿ ಬಿಡುವೆ
ಸುಖದ ಹೊನಲಲಿ ತೋಯಿಸಿ
ನೋವಗಾಯವಾರದಂತಿಡುವೆ!

ಉಸಿರು ಕಟ್ಟುವೆಡೆ ತಂದಿಡುವೆ,
ಉಸಿರಾಡುವ ಅನಿವಾರ್ಯವ!
ಕಂಗಳಲಿ ಹುಲುಸಾಗಿ ಹರಡುವೆ
ನನಸಾಗದ ಕನಸಿನ ಹಂದರವ!

ಹಾರಲೊಂದೇ ರೆಕ್ಕೆಯ ನೀಡಿ
ಹಾರುವ ಆಸೆಯನಿಮ್ಮಡಿಸುವೆ
ಮಧುಮೇಹಿಗಿತ್ತ ಸಿಹಿಯಂತೆ,
ಅಕಾಲ ಹರ್ಷಧಾರೆ ಹರಿಸುವೆ!

ಹುಳುಕಲಿ ಥಳುಕನಿಟ್ಟು ಇಹದಿ,
ಮೋಹದ ಹುಳವನಿಟ್ಟು ಮನದಿ
ಪುತ್ಥಲಿಯೊಲು ಬಳುಕಿಸಿ ಕುಣಿಸಿ
ಅರಿವಿಡುವೆ ಉಳುಕ ನೋವಲಿ!

ಗುರಿಯೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿಸಿ
ಮಸುಕಿನ ದಾರಿಯಲಿ ದಣಿಸುವೆ
ಸಾಕಿನ್ನು ಬದುಕೋಣ ಎಂಬಾಗ,
ಕೊನೆಘಳಿಗೆ ಬಂತೆಂದುಸುರುವೆ!

ಬದುಕೇ! ನಿನಗೆ ನೀನೇ ಸಾಟಿ!!

ಜೀವನ-ಕವನ

ಬಲವೆಷ್ಟಿದ್ದರೂ ನೀರೆರೆಯದಿರೆ
ಬದುಕೀತೇ ಹೊಲ?
ಛಲವೆಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಬೆವರಿಳಿಯದಿರೆ
ದೊರಕೀತೇ ಫಲ?

ಬಯಕೆಯೆನಿತಿರಲು ಕೃತಿಯಿರದೆ
ಭವಿಸೀತೇ ಕನಸು?
ಮೋಹವೆನಿತಿರಲು ಪ್ರೀತಿಯಿರದೆ
ಸವಿದೀತೇ ಮನಸು?

ಜೀವಜಲದೊರತೆಯೇ ಬತ್ತಿರಲು
ಅಳಿಯದೇ ಚಿಲುಮೆ?
ಭಾವಸೆಲೆಯೊರತೆಯೇ ನಿಂತಿರಲು
ಉಳಿವುದೇ ಒಲುಮೆ?

ಪದಗಳೆನಿತಿರಲು ತುಡಿತವಿರದಿರೆ
ಆಗುವುದೇ ಕವನ?
ಬಂಧಗಳೆನಿತಿರಲು ಮಿಡಿತವಿರದಿರೆ
ಸಾಗುವುದೇ ಜೀವನ?

ಕಲ್ಲಾದ (ಪೊಳ್ಳಾದ) ನಿರೀಕ್ಷೆ!

ಅವಲಂಬನೆ ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವೋ
ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ ನಿಸರ್ಗದಿ,
ಪ್ರತಿಕೂಲಕ್ಕೆ ರೂಪಾಂತರವೂ,
ಮೈ-ಮನದ ಮಾರ್ಪಾಡೂ!
ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವುದೂ,
ಒಗ್ಗಿ ಜಡ್ಡುಕಟ್ಟುವುದೂ!

ಚಳಿಯ ಕೊರೆತ ಸಹಿಸದೆ ಚರ್ಮವ
ದಪ್ಪ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲವೇ
ಧ್ರುವದ ಹಿಮಕರಡಿ?
ಕಣ್ಣಿಲ್ಲದೆಯೂ ಕಾಣಲು ಕಲಿತಿಲ್ಲವೇ
ಬಾವಲಿ?
ಲಜ್ಜೆಯೊಂದಿಗೇ ಬದುಕುತಿಲ್ಲವೇ
ನಾಚಿಗೆಮುಳ್ಳು?!

ನಾನೂ ಬರೀ ಜೀವಿಯೇ!
ಬೆರೆಯಲು ಹಂಬಲಿಸಿದ ಮನ,
ಒರಟಾಗಬಹುದು.
ಸನಿಹ ಬಯಸಿದ ಮೈ,
ದೊರಗಾಗಬಹುದು.
ಹೆಚ್ಚೇನು, ನಾನೂ ಒಂದು
ಕಲ್ಲಾಗಬಹುದು!
ಗುರುತೂ ಹಿಡಿಯಲಾಗದಂತಹ,
ನೆಲಕಿನ್ನೊಂದು ಕಲ್ಲು ಅಷ್ಟೇ!

ಸಮಾಧಾನವಿಷ್ಟೇ,
ಕಲ್ಲು, ನೋವಲಂತೂ ಕರಗದು!

ತೊರೆವುದೆಂತು?

ಅಂದಿನಾ ಸಮಯವೆಷ್ಟು ಹಿತವಾಗಿತ್ತು
ಮನ, ಇದಳಿಯದೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲಿತ್ತು!

ಅರಿವಿತ್ತು ಆ ತಳಮಳ ನಿನ್ನಿಂದಲೆಂದು,
ಅಂದರಿತೆ, ಉಗುರಲೂ ಜೀವವಿತ್ತೆಂದು!
ನಿನ್ನ ಸೋಕಲದೂ ತುಡಿಯುತಿತ್ತೆಂದು!!

ಅಂದಾಡಿದ ನುಡಿಗಳು ನನಗೆಂಬಂತಿತ್ತು
ಕಲ್ಮಶವಿರದ ತುಂಬುಪ್ರೀತಿ ಕಂಡಂತಿತ್ತು
ಸಮಯದಲೆಯ ಭಯ ಬೆನ್ನಿಗೇ ಇದ್ದಿತ್ತು

ಎಂದಿನಂತೆ ಕಾಲದ ನಿರ್ದಯತೆ ಗೆದ್ದಿತ್ತು
ಏನಚ್ಚರಿ! ಆದರೂ ಮನ ಸ್ಥಿಮಿತದಲಿತ್ತು!
ಯಾವುವೂ ನನ್ನ ತೊರೆದಿಲ್ಲವೆಂಬಂತಿತ್ತು

ಅವೋ ಸವಿನೆನಪಾಗಿ ಬಡ್ತಿ ಹೊಂದಿತ್ತು!!
ನೆನಪಿನಂಗಳದಿ ಕೆಂಗುಲಾಬಿ ನಗುತಿತ್ತು!

ಭರವಸೆ

ಭವಿತವ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕನಸುಗಳೇ ನಿಂಗೇಕೆ ಆಪ್ಯವೇ?
ಬಂಜರಿನಲೂ ಅರಳಿದ ಕಳ್ಳಿ ಹೂವ ನೋಡಿಯೇ?

ಕಥೆ ಮುಗಿಯಿತೆಂದರೂ ಮನ ನಂಬಲೊಲ್ಲದೇಕೆ?
ಒಣ ಗೋಡೆಯ ಸೆರೆಯಲಿ ಚಿಗುರಿದೆಲೆಯ ಕಂಡೇ?

ಅದಾವ ಸುಖಕೆ ನೆನಪುಗಳಳಿಯದಂತೆ ಕಾಪಿಡುವೆ?
ಬಾಳ ಬಿಸಿಲಲಿ ಮಳೆಬಿಲ್ಲನರಸುವ ಸಂಭ್ರಮವೇ?

ವಿಷಣ್ಣತೆಯ ತಿರಸ್ಕಾರದಲೂ ತೀರದ ಒಲವದೇಕೆ?
ತೀರದ ಮೋಹವ ಬಿಡಲಾಗದಲೆಯ ಛಲವ ಕಂಡೇ?

ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗದ ನಿನ್ನ ಬಿಂಬವ ಹುಡುಕುವ ಚಿಂತೆಯೇಕೆ?
ಕಂಬಳಿ ಹುಳುವೊಳಗಣ ಪಾತರಗಿತ್ತಿಯ ನೆನೆದೇ?

ದೂರಾಗಿಹ ಪ್ರೀತಿಗೂ ಪ್ರಣತಿಯಿಡುವ ಆಸೆಯೇಕೆ?
ಸಿಕತಕಣದಲೂ ಮುತ್ತಿನ ಜಾಡನರಿತ ಭರವಸೆಯೇ?

ಹೀಗೊಂದು ಕಥೆ(ವ್ಯಥೆ?)

ನನ್ನ ಜೀವ ನೀನೆಂದ,
ಚಂದಕಿಂತ ಚಂದ ಎಂದ.
ಇಬ್ಬರ ಭಾವದ ಮಿಡಿತವೊಂದೇ,
ತುಡಿತವೊಂದೇ ಎಂದ.
ಅವಳೋ,
ಭಾವೋತ್ಕಟತೆಯಲಿ ಮಿಂದೆದ್ದಳು.
ಅವನೋ, ತನುಮನವನಾವರಿಸಿ,
ಅವಳ ದಿನಚರಿಯಾದ!
ಹುಸಿಯಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಸಿಯಿರಲಿಲ್ಲ,
ನಂಬದಿರಲು!

ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲಿ ’ಕ್ಷಮಿಸು’ ಎಂದ.
ಮಾತು ತೊರೆದು ನಿರ್ಲಿಪ್ತನಾದ.
ಸೋಗೋ, ಕೊರಗೋ ಅರಿಯಳು.
ಆಗ ಮಂಕು ಕವಿದಿತ್ತೋ,
ಈಗ ಸರಿದಿತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!

ಬಾಳು ಮರುಭೂಮಿಯಾದೊಡೆ
ಮೃಗತೃಷ್ಣೆಗಳು ಸಹಜವೆಂಬ
ಸತ್ಯದರ್ಶನವಾಯ್ತು!
ಅವಳಿಗೀಗ ಒಂದೇ ದಾರಿ
ನಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು,
ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಒಯಸಿಸ್ ಅಲ್ಲ,
ಮರೀಚಿಕೆಯಷ್ಟೇ!
ಕೆಲವರ ಜೀವನ ಹೀಗೇ ಏನೋ
ಎಪ್ರಿಲ್ ೧ ವರ್ಷದಲಿ,
ಬಹಳ ಸಲ ಬರುವುದೇನೋ?!!

ಬದುಕೆನ್ನ ಗುರು!

ಗುರುತ್ವಕೆಂದೂ ಶರಣು, ಕಲಿಕೆಗೆ ಶಿರಸಾ ನಮನ,
ಜತೆಗೆ ಗುರುತರ ನೋವಿತ್ತವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ನಮನ
ಬಿದ್ದೊಡನೆ ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಿಗುತಿದ್ದ ಅಣಕಗಳಿಗೆ ನಮನ
ಹಿಂದುಳಿದಿರೆ ಮುಂದೂಡಿದ ಮೂದಲಿಕೆಗೆ ನಮನ

ಆಗುತಿತ್ತೇ ಅವರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಪ್ರತಿ ನೋವು ಗೆಲುವು,
ಬರುತಿತ್ತೇ ಬಿದ್ದೊಡನೆ ಮೇಲೆದ್ದು ನಗುವ ಛಲವು,
ಸಾಂತ್ವನದ ಸೋಗಲಿ ವಿಕೃತಿಯಿದೆಯೆಂಬ ಅರಿವು.
ನಲಿವ ಮೀರಿಸಿ ಗುರುವಾಗಿ ಕಲಿಸಿತ್ತು ಪ್ರತಿ ಎಡವು

ಕಲಿಕೆಯ ಬಳಕೆಗೊಂದು ಒಳಗಣ್ಣ ನೀಡಿ ಹೆತ್ತವರು,
ಜ್ಞಾನದ ಕೀಲಿಯು ವಿವೇಕವೆಂದರುಹಿ ಗುರುವಾದರು.
ನಭದೆಡೆಗೆ ಓಟವಿದ್ದರೂ ನೆಲಬಿಡದ ಮರದ ಬೇರು,
ಸಾಧನೆಯ ಯಶಸ್ಸು ನಮ್ರತೆಯಲೆಂದರುಹಿದ ಗುರು.

ಪ್ರತಿ ಸೋಲಿನಲಿ ಕಾಣತೊಡಗಿತು ಗೆಲುವಿನ ಬೆಳಕು
ನೋವಿನ ಉಳಿಪೆಟ್ಟಲಿ ದೂರಾಯಿತು ಭವದ ಅಳುಕು
ಏರಲು ಮೆಟ್ಟಿಲಾಯಿತು ಅಡ್ಡವಾಗಿದ್ದ ಪ್ರತಿ ತೊಡಕು.
ಶಿಕ್ಷೆಯಲಿ ಶಿಕ್ಷಣವಿತ್ತು ಗುರುವಾಯಿತೆನಗೆನ್ನ ಬದುಕು!

ಜಾರಿದ ಅಮೃತಘಳಿಗೆ!

ಕಥೆಗಳಲಿ ಓದಿದ್ದಳಷ್ಟೇ,
ಓದಿ ಪುಳಕಗೊಂಡಿದ್ದಳಷ್ಟೇ.
ಸುದೃಢ ತರುಣ ರಾಜಕುವರ
ನಡುರಾತ್ರಿಯಲಿ ಪ್ರೇಮಸಾಗರದಿ
ಕುವರಿಯನು ತೋಯಿಸಿದ್ದು,
ಆಯಸ್ಸು ಇನ್ನಿಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ
ಮೈ ಮರೆಸಿದ್ದು.
ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಿರುಗಿ ಕಪ್ಪೆಯೋ, ಕುರೂಪಿಯೋ,
ಇನ್ನೇನೋ ಆಗಿದ್ದು, ಕುವರಿ ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟಿದ್ದು!

ಮುಚ್ಚದೆವೆಯಿಂದ ದಿಟ್ಟಿಸಿಹಳು!!
ಆ ಸುಂದರ, ಸುಭದ್ರಕಾಯನ
ಬಾಹುಬಂಧನದ ಬಿಗಿಯಲ್ಲಿ,
ಉಸಿರಿಗುಸಿರು ಮಿಳಿಯುವ
ಅಪ್ಪಟ ಒಲವಿನ ಬಿಸಿಯಲ್ಲಿ,
ತಾ ಕಂಡರಿಯದ ಸುಖದಲ್ಲಿ.
ಇದೇ ಶಾಖಕೆ ಜನಿಸಿದ ಬೆಳಕೇ ಅದು?!
ಬೆಳಕಿಗೆ ಹೆದರಿ ಅವನಲಿ,
ಕರಗಿ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬಷ್ಟರಲಿ,
ಅವನೊಂದಿಗೆ ಬೆಳಕೂ ಮಾಯ!

ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ತೊರೆದು ಹೋದದ್ದು
ಅದಾರಿಗಾಗೋ, ಅದಾವ ಭಾವ ಹೊತ್ತೋ?
ತಿರಸ್ಕಾರವೋ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವೋ,
ಮುಜುಗರವೋ, ಸಡಗರವೋ,
ಸ್ಥಿತಪ್ರಜ್ಞೆಯೋ, ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯೋ
ಅರಿಯದೇ ನಿಂತಿಹಳು,
ಅದೇ ಒಲುಮೆಯ ಕುಲುಮೆಯೊಳು!
ಕಾಪಿಡಲಾಗದೆ ಜಾರಿಹೋದರೂ,
ಮರೆಯಲಾಗದ ಅಮೃತಘಳಿಗೆಯ
ಮೂಕವಿಸ್ಮಿತ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ.

ಕಾಣದ ಕನಸುಗಳೆಷ್ಟೋ ಕೈಗೂಡಿತ್ತು!
ಆದರಿಂದು ಆಕೆಗೆ ನನಸೇ ಕನಸಾಗಿತ್ತು!

ಮಗುವಿನ ನಗು

ಕಂದನದು ಮನೆಯೊಳಗೆ
ಚಂದದಲಿ ನಲಿದಿರಲು
ಅಂಗಳಕೆ ಸಗ್ಗವದು ಇಳಿದಂತೆಯೇ.
ಮಗುವೊಂದು ತೊಟ್ಟಿಲಲಿ
ನಗುತಿರಲು ಕಿಲಕಿಲನೆ
ರಸಭರಿತ ಕಗ್ಗವನು ಕೇಳ್ದಂತೆಯೇ.

ಶಿಶುವಿನಭ್ಯಂಜನದಿ
ಮೃದುಮೈಯ ತಡವುತಿರೆ
ರೇಶಿಮೆಯ ಮಗ್ಗದಲಿ ನೇಯ್ದಂತೆಯೇ.
ತಾಯ್ಮಡಿಲ ಸೆರಗಿನಲಿ
ಮುಗ್ಧತೆಯ ಬೆರಗಿನಲಿ
ಪರಮಸುಖ ಅಗ್ಗದಲಿ ಸಿಕ್ಕಂತೆಯೇ.

ಜಾತಿಹರಯವ ಮರೆಸಿ
ಹರ್ಷವನೆ ಹರಡಿಸುವ,
ಸೌಹಾರ್ದದ ಮೊಗವನರಿಯೋಣವೇ?
ದ್ವೇಷವನು ಕರಗಿಸುವ
ನಿರ್ಮಲತೆಯ ಮುದದೊಳು
ಸಾಮರಸ್ಯದ ಸೊಗವನೋಡೋಣವೇ?

ರಸಸಂಜೆ

ಕರಿಮುಗಿಲ ತೆರೆಯಿಂದ
ಇಣುಕುವಾ ರವಿಯಿಂದು
ಜರತಾರಿ ಸೀರೆಯನು ನೇಯುತಿಹನು
ಸಂಜೆಯಲಿ ನಡೆಯುತಿಹ
ಕುಸುರಿ ಕೆಲಸವ ನೋಡಿ
ಸಂತಸದಿ ಭೂತಾಯಿ ನಲಿಯುತಿಹಳು

ಶ್ರಾವಣದ ಜಿನುಗಿನಲಿ
ಪನ್ನೀರ ಹನಿಹೊತ್ತು
ಅವನಿ ತಾ ಹಸಿರಾಗಿ ಹಾಡುತಿಹಳು
ಹಸಿರೆಲೆಯ ತೂಗಿಸುವ
ತನುಮನವ ಕಂಪಿಸುವ
ತಂಬೆಲರು ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ನುಡಿಸುತಿಹುದು

ಕಳೆದ ರಸಸಂಜೆಗಳ
ನೆನಪುಗಳು ಮರುಕಳಿಸಿ
ಮಧುರತೆಯಲೀ ಜೀವ ತೇಲುತಿಹುದು
ನಿನ್ನೊಲವಿನಾಸರೆಯ
ನೆಲೆಯ ಬೇಡುತ ಮನವು
ಸುಂದರ ನಿಶೆಯಮಲಲಿ ಕರಗುತಿಹುದು

ನಕ್ಕು ಬಿಡಲೇ?! ಅತ್ತು ಕರೆಯಲೇ?!

ಒಲವಿನ ಮರಳ ಮನೆ ತನ್ನದೆಂದು ಮರುಳಾದೆ
ನಿಮಿಷದಲದು ಅಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಸೇರೆ ಕ್ಷುಬ್ಧಳಾದೆ

ಮರುಗಾಡ ಬಿರುಬಿಸಿಲಲಿ ಹಸಿರಿನ ಹಿಂದೋಡಿದೆ
ಬರಿದೆ ಓಡಿಸುತಿರೆ ಮರೀಚಿಕೆಯೆಂದರಿತು ಕುಸಿದೆ

ಸಾಗರದಿ ಆಣಿಮುತ್ತ ಹುಡುಕಲಣಿಯಾಗಿ ನಡೆದೆ,
ಹೆದರಿಸಿದ ತಿಮಿಂಗಿಲವ ಕಂಡು ಆಸೆಯ ತೊರೆದೆ

ಬಿಳಿಬಾನಲಿ ಮಳೆಬಿಲ್ಲ ಬಣ್ಣ ಕಂಡೀತೆಂದು ಕುಳಿತೆ
ಪ್ರೀತಿಬಿಸಿಲ ತುಂತುರಲಿ ಮಾತ್ರವದೆಂದು ಮರೆತೆ

ಅಲ್ಲಿರದ ಭಾವಗಳನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ನಿರಾಶಳಾದೆ
ಕಂಡ ಆಭಾಸಗಳನು ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಹತಾಶಳಾದೆ

ಕಸಿವಿಸಿಯ ಕಹಿ, ಬುದ್ಧಿಮತ್ತನಂತೆ ಮೆರೆದ ಮನಕೆ
ನೆಲ ಕಚ್ಚಿದರೂ ಸೋಲೊಪ್ಪಲು ಬಯಸದ ಬಯಕೆ

ಬಿಗಿದ ಕದವ ಬಡಿದಿದ್ದೆಂದು ನಕ್ಕು ಹಗುರಾಗಲಾರೆ
ಬರಡು ಮನಕೆ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟೆನೆಂದು ಬಿಕ್ಕಿ ಮರೆಯಲಾರೆ

ನಾನೆಂತು ಮರೆಯಲಿ?!

ನಾ ನಿನ್ನ ಕೇಳಲಾರೆ ನನ್ನ ನೆನಪಿದೆಯೇ ಎಂದು
ನೆನಪಿದ್ದೂ ಮಾತಾಡದಿರುವ ಮನಸಲ್ಲ ನಿಂದು!

ನಾ ನಿನ್ನ ಮನದಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೊರಗಿಲ್ಲ ನನಗೆ,
ಯಾಚಿಸಲು ಪ್ರೀತಿ ಭಿಕ್ಷೆಯಲ್ಲ ಗೊತ್ತದು ನಿನಗೆ!

ನನ್ನೆದೆಯಲಿ ನಿನ್ನ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿ ಗೋಗರೆಯಲಾರೆ,
ಒಲವು ಬಂಧವಲ್ಲವೆಂಬುದ ನಾ ಮರೆಯಲಾರೆ!

ನನ್ನ ಮರೆತು ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕೆಂದಿಗೂ ನಿನಗಿದೆ.
ನಿನ್ನ ಪ್ರೇಮದ ಕಂಪು ನನ್ನಲಿನ್ನೂ ಹಸಿಯಾಗಿದೆ!

ಸಂತನಾಗು ಸಂತೆಯಲಿ!

ಭಾವಸಂತೆಯಲಿ ಭಾವ ಬಿಕರಿಯ ಅಹವಾಲು
ಬಿರುಸಲಿ ನಡೆದರೂ ಇಹರಾರೂ ಖರೀದಿಸಲು
ಕಾದಿಹರಿಲ್ಲಿ ತಂತಮ್ಮ ನೋವ ಮಾರಿಕೊಳಲು
ಆಸೆ, ಸಿಗುವುದೇ ಹೆಗಲೊಂದು ತಲೆಯಿಡಲು!

ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಆಗದಿರು ನೀ ಬಟ್ಟಂಬಯಲು,
ನಗೆವಸ್ತುವಾಗದಿರು, ಹೇಳಿ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನಿನ್ನಳಲು
ಬರಿದೆ ಕಾಯುತಿಹರು ನೀ ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸಲು,
ತಲೆ ಸವರುವ ಮುನ್ನ ತಮ್ಮೊಡಲ ಬಿಚ್ಚಿಡಲು!

ಹಾಳೆಗೆ ಹಾಯಿಸು ಎದೆಕಟ್ಟೊಡೆದು ಹರಿಯಲು
ಭಾವಪಾತಕೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಖಚಿತವಿರಲು,
ಹಂಚಿ ಹರಿಸುವುದೇತಕೆ, ತೃಷೆಯೇ ಇರದಿರಲು.
ಇರಲೆಂದೂ ನಿನ್ನೆವೆಯಾರ್ದ್ರತೆ ನಿನ್ನದೇ ಪಾಲು!

ಪಶುವ ನೋಡಿ ತಿಳಿ ಮೌನದಿ ನೋವ ಮೆಲ್ಲಲು
ಹಕ್ಕಿಯಂತೆ ಗಾಳಿಯಲಿ ಕಣ್ಣಾಲಿಯನೊಣಗಿಸಲು
ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳಲ ತೊಳೆದು ತೊಡಗು ನಗು ಹರಡಲು,
ಚಿಪ್ಪೊಳು ಸ್ವಾತಿಮುತ್ತಾಗಲಿ ಜತೆ ಸೇರಿ ಮಳಲು!

ಅಂತರಂಗದ ಸಂಗ!

ಸುತ್ತ ಕಿಕ್ಕಿರಿದಿರೆ ಬೇಡವೆಂಬಾಗ,
ಸನಿಹವಾರು ಇಲ್ಲ ಬೇಕೆನ್ನುವಾಗ
ಹಗಲಿರುಳು ಕಳೆಯುತಿರೆ ಸರಾಗ
ಒಂಟಿಯಾಗಿದೆಯೆನ್ನ ಮೌನರಾಗ

ಒಳದನಿ ಕುಗ್ಗಿ ಅಡಗುತಿರುವಾಗ
ಛಂಗನೆದುರು ಹಾರಿದೆ ನೀನಾಗ!
ಬೆರಗಾಗಿ ಅರೆಕ್ಷಣ ನೋಡಲಾಗ,
ನನ ರೂಪ ನೀ ತಾಳಿ ನಲಿವಾಗ!

ಈ ಮುನಿಸನರಿಯಬಲ್ಲೆ ನಾನೀಗ
ಮರೆತಿದ್ದೆ ನಾ ಸುಖದಿ ಮೆರೆದಾಗ
ನಿನ್ನ ನೆನಪಿಲ್ಲ ಕೊರಗಿ ಬಿಕ್ಕುವಾಗ
ಬಳಿಯೇ ನಿಂದು ಸವರಿದ್ದೆಯಾಗ!

ಅರಿತೆನಿಂದು ಅಂತರಾತ್ಮದ ಕೂಗ,
ಕ್ಷಣಿಕ, ಚಿರವಲ್ಲ ಜಗದಿ ಅನುರಾಗ,
ನನಗೆ ನಾನೇ ಅಂತರಂಗದ ಸಂಗ,
ಭವಸಾಗರವ ದಾಟಿಸುವ ಅಂಬಿಗ!

ಭಲೇ ಬದುಕು!

ಮತ್ತದೇ ಜತನ, ಅದೇ ದಿನದಾಗುಹೋಗು
ನೋವ ಮಾಚಿಟ್ಟು ನಗುವ ಮೆರೆವ ಸೋಗು
ಬೇಕುಗಳ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಲ್ಲ ದೊರೆತ ಕೊರಗು
ಬೇಕುಗಳಿಗೆ ಸತತ ತುಡಿವ ಪರಿಯ ಬೆರಗು!

ಎದ್ದೆ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಮೊಟಕು,
ಬೆರೆಯುವ ಮುನ್ನವೇ ಬೇರಾಗುವ ಅಳುಕು
ಕಂಡೊಡನೆ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗುವ ಬೆಳಕು
ಬೀಗಿಸಿ ಬೀಳಿಸಿ ಅಳಿಸಿ ತಾ ನಗುವ ಬದುಕು!

ಎಡವಿಸಲೆಂದೇ ಕಾಯುವ ಸೆಳೆತದ ಬುರುಗು
ದಿನವೂ ಕಣ್ಣು-ಮುಚ್ಚಾಲೆಯಾಟದ ಸೊಬಗು!
ಅನತಿ ದೂರದಲಿ, ಮಾಯಾಜಿಂಕೆಯ ಕೂಗು
ಸುಖ-ದು:ಖಗಳ ಕೋರೈಸುವ ಕತ್ತಿಯಲಗು!

ಮನಮಂದಿರ

ಎದೆಯಳೊಂದು ಮೂರ್ತಿ ಕೆತ್ತಿ
ಮನವ ಸೆಳೆದ ರೂಪ ನೀಡಿ
ಪ್ರೇಮ ಕಲಶವಿಟ್ಟೆನು.

ನವನವೀನ ಭಾವ ತುಂಬಿ
ಪ್ರೀತಿಸುಮದ ಹಾರವಿತ್ತು
ನೆಚ್ಚ ಪೂಜೆ ಗೈದೆನು.

ಮನದ ಹೊಗೆಯ ಹೊರಗೆ ತೂರಿ
ಒಲುಮೆ ಗಾಳಿಯಾಡಲೆಂದು
ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲಿಟ್ಟೆನು.

ಮಮತೆ ಹಣತೆಯಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಿ,
ಸೊಗದ ಶರಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಿಂದು,
ಮೆಚ್ಚಿ ತಪವ ಗೈದೆನು.

ದ್ವೇಷ ಮರೆಸಿ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿ
ಸತತ ಬಿಡದೆ ಸಕಲ ಮನದೆ,
ಒಲವ ಧ್ಯಾನ ನಡೆಯಲಿ.

ಆಗಲೇಬೇಕಿದೆ!

ಧಗೆಯಲಿ ಬುವಿಯ ಬಾಯಾರಿರೆ,
ಸರಿಯಬೇಕಿದೆ ಆದಾನದ ನೆನಪು
ವಸಂತನಾಟದಿ ಸುಮ ನಲುಗಿರೆ,
ಹರಿಯಬೇಕಿದೆ ವರುಣನ ಛಾಪು.

ಜಾಡ್ಯದಿ ಕಾಲ್ಗಳು ಕುಸಿಯುತಿರೆ,
ಬೇಕಿದೆ ತಮ:ಶಮನದ ಹುರುಪು
ಹತಾಶೆಯ ಸುಳಿಯಲಿ ಸಿಲುಕಿರೆ,
ಹರಡಬೇಕಿದೆ ಸತ್ವದ ಹೊಳಪು.

ಬಂಧಗಳ ಬೆಸುಗೆ ಸವೆಯುತಿರೆ,
ಎರೆಯಬೇಕಿದೆ, ಎರಕದ ಬಿಸುಪು.
ನಂಟುಗಳ ಅಂಟಿಂದು ಒಣಗುತಿರೆ,
ಬೆರೆಯಬೇಕಿದೆ, ಒಲವಿನ ಒನಪು.

ಆನಂದಮಯ ಬೆಳಗು!

ಇಂದಿನ ಬೆಳಗು ಸ್ತಬ್ಧ! ಹಕ್ಕಿ ಹಾಡುವುದ ಮರೆತು,
ಜಿನುಗು ಮಳೆ, ತೀಡುವ ತಂಗಾಳಿಗೆ ಮೈಮರೆತು,
ತನು ಮನ ನವಿರೇಳಿಸುವ ಈ ಆಹ್ಲಾದಕೆ ಸೋತು,
ಜೀವರಾಶಿಗಳಿದ ಅನುಭವಿಸುತಿವೆ ತಣ್ಣನೆ ಕುಳಿತು.

ನಿಲ್ಲೆ, ಹಸಿರ ತಂಬೆಲರ ಸಲ್ಲಾಪಕೆ ಮನ ಜೋತು
ಸಾಗಿದೆಯೊಡನೆ ನೆನಪಿನ ಬೋಗಿಯಲಿ ಕುಳಿತು,
ಮಸುಕಲೂ ಮಾಸದ ಹಾದಿಯೆಡೆ ಅಚ್ಚರಿಯೆನಿತು
ಹಚ್ಚ ಹಸಿರಾಗಿ ನಡೆಸಿವೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮೂಕಮಾತು!

ಹಾಯ್ದು ಬಂದ ದಾರಿ ಸ್ಪಷ್ಟ, ತಪ್ಪಿದ ಗತಿಯೆನಿತು!
ಅಲ್ಲೇ ಕಣ್ಮಿಟುಕಿಸುತಿವೆ ಕೈಗೂಡದ ಆಸೆಗಳವಿತು,
ವಿರಮಿಸಿವೆ ಸುಮ್ಮನೆ ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ಕಲಹಗಳ ಮರೆತು.
ಗಾಢ ನೀರವ ಶಾಂತ ಭಾವ ನನಗಿಂದು ಹೊಸತು!

ಸುಡುವ ಧರೆಯ ಕಾವಿಗಾಗಿರಲು ಮಳೆಹನಿಗಳಿನಿತು
ಪ್ರಕ್ಷುಬ್ಧ ಮನ ಶಾಂತವಾಗದೇ ಪನ್ನೀರಿನಲಿ ಬೆರೆತು?
ಭಾವವೈರುಧ್ಯಗಳಲೂ ಏಕತಾನದ ಪರಿಯ ಕಲಿತು,
ಶಾಂತಚಿತ್ತದಿ ನಲಿದೆ ನಿಸರ್ಗ ಕಲಿಸಿದ ಪಾಠವರಿತು!

ಭಾವಬಂಧಿ

ನನ್ನ ತೈಲಚಿತ್ರ

ಭಾವಬಂಧಿ
------------
ಭಾವ ಬಂಧಿಗಳು ನಾವೀ ಜಗದಲಿ,
ಪ್ರತಿಭಾವಕಿತ್ತ ಆ ರೂಪದ ಹಂಗಲಿ,
ನಾವೇ ಹೆಣೆದಿಟ್ಟ ಭಾವಹಂದರದಲಿ,
ತೊರೆಯಲಾಗದ ಭಾವಪಂಜರದಲಿ.

ಶುಚಿರ್ಪಾವಿತ್ರ್ಯ ಹೊತ್ತ ದೈವ ಭಾವ
ವಾತ್ಸಲ್ಯ ಪ್ರೇಮರೂಪಿ ಮಾತೃಭಾವ
ಅನುರಾಗ ಧಾರೆಯೆರೆವ ಪ್ರಿಯಭಾವ
ರೋಷಕುಸಿರ ತುಂಬುವ ದುಷ್ಟಭಾವ

ಬಂಧ ಹೊಸೆ-ಬೆಸೆದು ಮೆರೆವ ಭಾವ
ಮುದುಡಿಸಿ ಓಲೈಸಿ ನಲಿಸುವ ಭಾವ,
ಶೈಶವ ಮುಗ್ಧತೆಯಲಿ ತಲ್ಲೀನಭಾವ
ಸಾಮರಸ್ಯವ ಹೀರುವ ವಿಕೃತ ಭಾವ

ರಾಧೆಯ ಕೃಷ್ಣನಲ್ಲ ಮೀರೆಯ ಭಾವ
ಮೀರೆಯ ಪ್ರಭುವಲ್ಲ ರಾಧೆಯ ಭಾವ
ಜಗಕೆ ಶಿವನಿರೆ ಮಂಗಲ ಶಿವಂಭಾವ
ತಾಂಡವವಾಡೆ ದಕ್ಷನಿಗೆ ರೌದ್ರಭಾವ

ನಾವೋ ಈ ಭಾವಪೈರಿನ ತೆನೆಗಳು,
ಅದರಲೆಯುಬ್ಬರ ಇಳಿತದಿ ನಾವೆಗಳು
ಭಾವಸೂತ್ರದಾಟದ ಬರಿ ಪುತ್ಥಳಿಗಳು,
ಭಾವಸೆಲೆಯ ಜಿನುಗುವ ಒರತೆಗಳು.

ನವಿರ್ಭಾವ

ನನ್ನ ಒಂದು ತೈಲಚಿತ್ರ

ಕುಸುಮಕೂ ನವಿರಾದ
ಕೋಮಲತೆಯ ಹಿಡಿವುದೆಂತು?
ಮುಜುಗರದ ತೆರೆಯಿರೆ
ತೋರೆ ಸಡಗರದ ಭಾವವೆಂತು?

ಉಸುರಿದ ಭಾವವಿಳಿದು
ಎದೆಗಾಸರೆಯಾಗದಿರಲೆಂತು?
ಮನದ ಬಿಸಿ ಕಸಿವಿಸಿಯ
ಮೊಗದಿ ತಂದು ತೋರಲೆಂತು?

ಭಾವೈಸಿರಿ ಕಂಗಳಲಿರೆ
ತನುಮನವ ಆವರಿಸಲಿರದೆಂತು?
ವಸಂತ ಉಲಿಯುತಿರೆ
ಸಂತಸದ ನಲಿವ ತಡೆವುದೆಂತು?

ಅನುರಾಗದ ರಾಗವಿರೆ
ಶೃತಿಯು ಗತಿ ತಪ್ಪುವುದೆಂತು?
ಜಗದ ಅಂಕುಶದಡಿಯಿರೆ
ಕನಸ ಸ್ವಂತಿಕೆ ತೊರೆಯಲೆಂತು?

ಯಂತ್ರಮಾನವ

ಮಂಪರು ಉಷೆಯ ನಸುಕು
ದೂರದಿ ಕಣ್ಚುಚ್ಚುವ ಬೆಳಕು
ಗುಂಪಲೆಲ್ಲರಿಗೂ ಮುಸುಕು
ಜಾಗ ದಿಸೆ ನೆನಪು ಮಸುಕು
ಸತತ ಗತಿ ಮಾತ್ರ ಚುರುಕು

ಕಣ್ಣುಜ್ಜಿ ನೋಡೆ, ನಂಬಲಾರೆ
ಬೆಳಕಿನ ದಿಕ್ಕಿಗೆಲ್ಲ ನುಗ್ಗುತ್ತಿರೆ
ನನ್ನ ತಳ್ಳಿ ಇನ್ನಾರೋ ಓಡಿರೆ,
ಸಾವರಿಸಿ ದಿಟ್ಟಿ ಮೇಲೇರಿಸಿದೆ,
ಎತ್ತ ಓಟ, ನಿಲ್ಲಿಸಿರೆಂದರಚಿದೆ.

ಅಚ್ಚರಿ! ಕಿವಿಯಿಲ್ಲ ಕಣ್ಣಿಲ್ಲವಿಲ್ಲಿ
ತಟಸ್ಥ ಮೈ, ಓಟ ಕಾಲ್ಗಳಿಗಿಲ್ಲಿ
ಕುಸಿಯುತಿಹರು ಹಲವರಲ್ಲಿಲ್ಲಿ
ಇಂದ್ರಿಯಜ್ಞಾನವಾರಿಗಿಲ್ಲವಿಲ್ಲಿ,
ಕಣ್ಣೀರೇ, ರಕ್ತವೂ ಸುರಿಯದಿಲ್ಲಿ

ಪ್ರಗತಿಯಲಿ ಸಾಕೇ ಗತಿ ಒಂದೆ
ನೋಡಲಿಹೆ, ಓಡಲೊಲ್ಲೆನೆಂದೆ
ಹಸಿರೆಲೆಯ ಇಬ್ಬನಿಯ ಹೀರಿದೆ
ಮಾಗಿಚಳಿಯ ಹಿತದಿ ಕಂಪಿಸಿದೆ
ಯಂತ್ರವಾಗದೆ ಗೆದ್ದೆ, ಮೇಲೆದ್ದೆ!