ಕವಿಯ ಛವಿ!

ಭಲೇ! ರವಿ ಕಾಣದ್ದು ಕವಿ ಕಂಡ,
ಸಂತೋಷದಲೂ ನೋವ ಕಂಡ!
ಸಾಲ್ಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಪದವ ಹುಡುಕಿದ
ಅರಿಯದ ಗಂಟ ಬಿಡಿಸಲು ನಿಂತ!

ಮೌನದಲಡಗಿದ್ದ ಮಾತ ಹೆಕ್ಕಿದ,
ಮಾತಲಿಹ ಮೌನವ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದ.
ಮುಖದಿ ಮುಖವಾಡವ ಹುಡುಕಿದ,
ಕಸದಲೂ ರಸ ತೆಗೆಯಲು ನಿಂತ!

ಬಾಳಘಟ್ಟಗಳನು ಜೀವಂತವಿರಿಸಿದ,
ನೆನಪ ಸಂತೆಯಲಿ ಕೊರಗಿ ನಲಿದ!
ಸುಖದಲೂ ಗತಸವಿಯ ಹುಡುಕಿದ,
ಗುಂಪಲೂ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ನಿಂತ!

ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪಲೂ ಮಳೆಬಿಲ್ಲ ಕಂಡ,
ಬರಡು ನೆಲದೆ ತುಡಿವ ಜೀವ ಕಂಡ!
ದು:ಖದಲೂ ನಗುವ ಬಗೆಯನರಿತ,
ಅರಿಯಲು, ಬದುಕ ಹೊರಗೆ ನಿಂತ!

ನಿಸರ್ಗದ ವಿಸ್ಮಯಗಳನಲಂಕರಿಸಿದ,
ನಿಸ್ತೇಜ ಗೋಡೆಗೂ ಜೀವ ತುಂಬಿದ!
ಭವದ ಭಾವಗಳನೆಲ್ಲ ಹಾಳೆಗೆ ಎರೆದ,
ಮಸಿಯ ಮತ್ತಲಿ ಜಗಮರೆತು ನಿಂತ!

ನಾನೂ ಆದೆನೊಂದು ಕ್ರೀಡಾಪಟು!

ಮೆಲ್ಲನೆ ಬೊಜ್ಜು ಸೇರಿತು ಹರೆಯ ಇಳಿದಂತೆ,
ಜೊತೆಗೆ ಬಿ.ಪಿ. ಏರಿತು ಒತ್ತಡ ಬೆಳೆದಂತೆ!
ಅರಿತೆ ಹೃದಯ ನಲುಗೀತು ತೂಕ ಏರಿದಂತೆ,
ದಿನಚರಿ ಬದಲಿಸುವ ಸಮಯವೆಂಬ ಚಿಂತೆ!

ಮುಂಜಾವಿನ ಮಂಪರು ವ್ಯಾಯಾಮಕ್ಕೆ ಬಿಡದು,
ಸಂಸಾರ, ಕೆಲಸದೊತ್ತಡ ಸಮಯ ಕೊಡದು.
ನುಸುಳಿತು ಪತಿಸಲಹೆ ’ಗಾಲ್ಫ್’ ಕಲಿಯೆಂದು.
ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದೆ ಒಡನೆ, ಮುದುಕರಾಟವೆಂದು.
ನಿಕೋಲಳ ರೂಪ ಅಂತು ಯಾಕಾಗಬಾರದೆಂದು!

ಪರಿಕರಣದ ಮೂಟೆ ಹೊತ್ತು ನಡೆದೆ ಕೋರ್ಸಿಗೆ,
ಏಳು ಐರನ್ ಕ್ಲಬ್ ಎತ್ತಿಬೀಸಿದೆ ಪುಟ್ಟ ಬಿಳಿಚೆಂಡಿಗೆ,
ಗಾಳಿ ಸೀಳಿ ಹಾರಲು, ಕಣ್ಣಗಲಿಸಿದೆ ಚೆಂಡಿನೆಡೆಗೆ
ಸುತ್ತಲೂ ಹಸಿರು ಸಿರಿ, ಕಾಲಡಿ ಹುಲ್ಲಿನ ಹಾಸಿಗೆ,
ನೀರಚಿಲುಮೆ ದಾಟಿ ಮತ್ತೆ ಬೀಸಿದೆ ಗುರಿಯ ಕಡೆಗೆ
ಹರ್ಷಿಸಿದೆ ’ಪಾರ್’ ಕೂಗಿಗೆ ಚೆಂಡು ಬಿದ್ದಾಗ ಗುಳಿಗೆ!

ಶುಭ್ರ ಸ್ವಚ್ಛ ತಂಬೆಲರು ನಿದ್ದೆಯ ಮಂಪರನೋಡಿಸಿತು.
’ಗಾಲ್ಫ್’ ಕ್ಷಣದಲಿ ಈ ನಿಸರ್ಗಪ್ರೇಮಿಗೆ ಸನಿಹವಾಯ್ತು.
ಜೊತೆ ಬೇಡದ, ಪ್ರಾಯ ನೋಡದ ಆಟ ಮುದನೀಡಿತು.
ನಾನೂ ಆದೆ ಕ್ರೀಡಾಪಟು’ಎನಿಸೆ ಸಂತಸ ಇಮ್ಮಡಿಸಿತು!

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದವರಿಗೆ: ನಿಕೋಲ್-ಭಾರತದ ಉತ್ತಮ ಗಾಲ್ಫ್ ಆಟಗಾತಿ. ಸುಂದರಿ ಕೂಡಾ! ಏಳು ಐರನ್- ಗಾಲ್ಫ್ ಆಡುವ ಕೋಲಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಪಾರ್-ಒಂದು ಗುಳಿ ಮುಗಿಸಲು ನಿಗದಿಸಿದ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂಖ್ಯೆ.